(( قسمت دوم ))

مقدمه :
شیوه‌های جایگزین حل و فصل اختلاف(ADR) ، عنوان عامی است که به راهکارهای حل و فصل خصوصی اختلافات از سوی افراد اشاره دارد. این راهکارها محدود به داوری نیست، و اتاق بازرگانی بین‌المللی با تغییر در مقررات خود و عملی‌تر ساختن امکان سازش، دامنه انتخاب مراجعین و امید ایشان را به فیصله صلح‌آمیز اختلافات افزایش داده است. شیوه‌های جایگزین حل اختلاف در مقایسه با داوری ارزان‌تر و سریع‌تر بوده و از انعطاف بیشتری برخوردار هستند. نقش فرد بی‌طرفی که از سوی طرفین منازعه و یا اتاق بازرگانی بین‌المللی مأمور نزدیک ساختن دیدگاه‌ها می‌شود اهمیت زیادی دارد. به نظر می‌رسد سادگی، سرعت و انعطاف‌پذیری شیوه‌های جایگزین به قواعد مختصر و مفید حاکم بر آیین رسیدگی نیز سرایت نموده است.
به طور معمول در صورت بروز اختلاف ، اولین روشی که برای حل و فصل آن به ذهن خطور می کند مراجعه به دادگستری است. طرح دعوا در دادگستری، ساده ترین روش است ولی همیشه بهترین روش نیست.
درStart-Up ها و شرکتهای تجاری که سرعت در فرایند حل اختلاف و ادامه رابطه بلند مدت برای طرفین اهمیت زیادی دارد، معمولا طرفین تلاش می کنند از شیوه های جایگزین حل و فصل اختلافات (ADR)استفاده نمایند.روش های جایگزین حل و فصل اختلاف (ADR) اشاره به فرایندهایی دارد که طرفین می توانند اختلافات خود را بدون مراجعه به مجامع قضایی و به صورت دوستانه حل و فصل نمایند. این روشهای به طور معمول عبارتند از مذاکره مستقیم ، سازش بین طرفین ، میانجیگری و داوری. در حالت کلی هر روشی که برای پایان دادن به دعوا یا اختلاف بدون مراجعه به دادگستری بین طرفین مقرر شده باشد به عنوان روش جایگزین حل و فصل اختلافات شناخته می شود.

اقسام شیوه های جایگزین حل و فصل اختلاف
علاوه بر مزایای متعددی که استفاده از شیوه های غیر دادگاهی حل و فصل اختلاف دربردارد تنوع شیوه های حل و فصل اختلاف نیز این امکان را برای طرفین اختلاف فراهم می سازد که از میان شیوه های مختلف «ADR» شیوه ای متناسب تر جهت حل و فصل اختلاف خود و گاه نیز پیشگیری از اختلاف انتخاب نمایند. “ADR»روش های متعددی را شامل می شود که مهمترین آنها را به اختصار ذیلا معرفی می شود .

روش های جایگزین حل و فصل اختلاف (ADR)
مذاکره : روشی است که از طریق ان طرفین اختلاف درصدد حل اختلافات خود بدون مداخله شخص ثالث بعنوان تسهیل کننده حل اختلاف هستند و این فرایند از طریق گفتگو و تماس های مستقیم صورت میگیرد. همچنان که بعضی نویسندگان انرا به عنوان ارتباطات رفت وامدی یا رودررو (Back – and –forth communication) تعریف کرده اند که جهت حصول توافق میان دو طرف یا بیشتر که دارای برخی منافع مشترک و برخی منافع متعارض و متفاوت هستند طراحی شده است

سازش : یکی از روش های ساده غیر رسمی و انعطاف پذیر حل و فصل اختلافات است که مذاکرات دوستانه ، سریع و کم هزینه را میان طرفین با کمک و مساعدت شخص ثالث میسر میسازد که تحت عنوان حل و فصل دوستانه (مصالحه امیز ) دعاوی با کمک شخص ثالث تعریف می شود . شخص ثالث بی طرف موسوم به سازش دهنده (سازشگر) تلاش میکند که طرفین در خصوص اختلاف موجود و راه حل های ان مذاکره نموده و در پایان اختلاف طرفین را بارضایت انها حل و فصل نماید .
میانجی گری : میانجی گری مانند سازش می باشد. بدین معنی که فرد ثالثی وارد فرایند حل اختلاف شده و سعی می کند نظرات طرفین اختلاف را به هم نزدیک کند. تفاوتی که بین میانجی گری و سازش وجود دارد در این است که در میانجی گری شخص ثالث سعی می کند با ارائه پیشنهاداتی به هر یک از طرفین آنها را برای حصول یک توافق مورد تایید دو طرف ترغیب کند. و طرفین اختلاف را در حصول حل و فصل خواشیند دو جانبه کمک میکند. هدف میانجی ها تسهیل مبادله اطلاعات ، تحریک تفاهم میان طرفین و تشویق ارائه راه حل های موثر و سازنده است . این روش نیز مانند دو روش قبلی به صورت غیر الزام آور بوده و پیشنهادت ارائه شده برای هیچ یک از طرفین الزام آور نمی باشد.

داوری : یک فرایند شبیه به محکمه غیر رسمی است که در آن شخص یا اشخاص ثالثی که توسط طرفین انتخاب می شوند صحبتهای طرفین را شنیده، مدارک آنها را بررسی کرده و تصمیم می گیرد. فرایند داوری کمتر از دادگاه حالت رسمی داشته و قواعد آن اغلب ساده تر از دادگاه می باشد. حتی طرفین می توانند شیوه رسیدگی را انتخاب نموده و به داور یا داوران اعلام نمایند. در فرایند داوری بر خلاف سایر روش های جایگزین حل و فصل اختلاف رای داوری به صورت تک مرحله ای و الزام آور صادر می شود و امکان تجدیدنظر از آن وجود ندارد .

اصول و قواعد مشترک ADR
هدف اصلی شیوه های غیرقضایی حل و فصل اختلاف نیز همچون سیستم دادگاهی و قضایی حل اختلاف پایان دادن به اختلاف طرفین می باشد اما «ADR» ویژگی های خاصی دارد که آن را از شیوه رسمی حل اختلاف متمایز می سازد . بدون توجه به تنوع شیوه های جایگزین حل و فصل اختلاف مهمترین قواعد مشترک

روشن «ADR» را می توان به شرح زیر خلاصه نمود:
1- شیوه های «ADR» اصولا ارادی و اختیاری است. ارجاع اختلاف و نحوه رسیدگی به اختلاف از جمله قانون حاکم بر ماهیت اختلاف و آیین دادرسی مبتنی بر توافق و اراده طرفین می باشد. ممکن است با توافق طرفین ، اختلاف بدون توجه به قانون و مطابق با انصاف حل و فصل شود و به جز داوری نتیجه کار در سایر شیوه ها الزام آور نیست مگربا توافق طرفین.
 2- رسیدگی های «ADR» اصولا تک مرحله ای است و جز در موارد خاص آراء صادر شده قطعی می باشد.
 3- شخص یا اشخاص ثالث بی طرفی که برای حل اختلاف در «ADR» فعالیت می کنند اصولا منتخب خود طرفین می باشند و از طریق راهکارها و قواعد مختلفی تلاش می شود که استقلال و بی طرفی آنها حفظ شود.
4- روند حل اختلاف در «ADR» توأم با مذاکره و گفتگوی طرفین است و حل اختلاف در فضایی دوستانه صورت می گیرد.
5- طرق جایگزین حل اختلاف به طور غیرعلنی و محرمانه برگزار می شود و جز طرفین اختلاف، وکلاء و نمایندگاه آنها اشخاص دیگر حق ورود و دخالت در جریان رسیدگی را ندارند. شخص یا اشخاص ثالث که به عنوان قاضی حل اختلاف اقدام می کنند باید قواعد رازداری و محرمانه ماندن را رعایت نمایند.
6- رسیدگی به اختلاف در دادگاه تا مشخص شدن نتیجه رسیدگی های «ADR» متوقف خواهد شد و دادگاهها تنها در موارد معدودی همانند صدور دستور موقت و قرار تأمین صلاحیت ورود دارند.

مزایای استفاده از ADR
5-1- مزایای استفاده از روش ADR :

رجوع به روش «ADR» فواید متعددی برای طرفین اختلاف دربردارد که فواید مزبور به عنوان مشوق هایی سبب می شود که اشخاص اختلاف خود را خارج از دادگاهها و از طریق «ADR» حل و فصل نمایند. از جمله مزایای استفاده از روش «ADR» می توان موارد زیر را نام برد:
5-1-1- برخلاف اجرای آرای دادگاهها در کشورهای خارجی که به علت تعارض با حاکمیت داخلی کشور صادر کننده رأی و هم چنین دلایل دیگر با محدودیتها و مشکلاتی روبه رو می باشد آراء صادر شده از طریق روش «ADR» ( داوری) با سهولت بیشتری اجرا می شود.
5-1-2- در «ADR» اختلافات به وسیله شخص یا اشخاصی رسیدگی می شود که اولا منتخب طرفین و مورد اعتماد آنها می باشند ثانیا نسبت به موضوع مورد اختلاف دارای تخصص می باشند که به حل سریع و عادلانه اختلاف کمک می کند.
5-1-3- حل اختلاف در «ADR» مبتنی بر قواعد مورد توافق طرفین می باشد و طرفین این اختیار را دارند که قانون و قواعد مناسب را برای حل اختلاف خود گزینش کنند . همچنان که می توانند با تکیه بر انصاف و بدون استناد به قانون اختلاف خود را به طورs عادلانه حل نمایند
5-1-4- تنوع شیوه های جایگزین حل اختلاف به طرفین این امکان را می دهد که روشی مناسب برای حل اختلاف خود انتخاب نمایند. طرفین همچنین این امکان را در اختیار دارند که در صورت عدم حصول نتیجه به شیوه ای دیگر متوسل شوند . در کنار تنوع شیوه های «ADR»انعطاف آنها نیز به حل سریع و عادلانه اختلاف کمک کرده و سبب می شود که سرانجام راه حلی پیدا شود که بهتر با نیازهای طرفین تطبیق کند.
5-1-5- معمولا اختلافات در «ADR» سریعتر از دادگاهها حل و فصل می شود. زیرا اولا تراکم دعاوی و پرونده ها که دردادگاهها مشاهده می شود در «ADR» وجود ندارد و ثانیا قضات دادگاه ها که باید با تشریفات انجام شود و گاه آیین دادرسی پیچیده رعایت کنند در «ADR» رسیدگی و تشریفات خاصی که موجب کندی جریان حل اختلاف شود وجود ندارد و ثالثا اشخاص ثالث بی طرفی که جهت حل اختلاف به طرفین کمک می کنند نوعا متخصص بوده و به مبانی فعالیت های بازرگانی آگاهی دارند. رابعا مشکلات پیچیده و کند کننده تعارض قوانین در «ADR» وجود ندارد. در کنار همه اینها تک مرحله ای بودن رسیدگی های «ADR» سرعت حل اختلاف را افزایش می دهد.
5-1-6- اختلافات با هزینه کمتری حل و فصل می شوند. با اینکه حل اختلاف در «ADR» نیز مستلزم پرداخت هزینه است اما این هزینه ها به طور کلی کمتر از هزینه هایی است که مراجع به دادگاهها برای طرفین دربردارد.بعضی از کارشناسان معتقدند که در حال حاضر هزینه های طرح دعوا و رسیدگی در”ADR»کمتر از دادگاهها نبوده و در مواردی نیز بیشتر است. در پاسخ باید گفت با در نظر گرفتن حل و فصل سریع اختلاف در «ADR» و هزینه های جانبی که مراجعه به دادگاهها به طرفین تحمیل می کند در مجموع حل اختلاف از طریق «ADR» ارزان تر و مقرون به صرفه تر از مراجعه به دادگاه می باشند.
5-1-7- اختلافات به طور خصوصی محرمانه و غیرعلنی رسیدگی شود. در پاره ای از اختلافات یک طرف بنا به دلایلی تمایل ندارد که اشخاص ثالث که با طرفین و موضوع اختلاف هیچگونه ارتباطی ندارند از اختلاف آنها و اسناد و مدارک و اظهارات ارائه شده در طول رسیدگی مطلع شوند و خصوصی و محرمانه بودن “ADR»این امکان را برای طرفین فراهم می سازد.
5-1-8- اختلافات در محیطی دوستانه و توأم با همکاری طرفین حل و فصل می شود. غیر از اینکه ارجاع اختلاف به یکی از شیوه های «ADR» با توافق و همفکری طرفین صورت می گیرد اصولا مذاکره و گفتگوی طرفین در جریان رسیدگی های «ADR» نقش مهمی را ایفا می کند و در بیشتر روش های «ADR» راه حل نهایی با توافق و رضایت هر دو طرف تنظیم می شود ودر واقع اجرای عدالت به ادامه روابط کاری و دوستانه طرفین در آینده کمک می کند.
5-1-9- در بعضی از موارد می توان جهت حل اختلاف یا پیشگیری از وقوع اختلاف از یکی از شیوه های غیرقضایی حل اختلاف بهره گرفت در حالی که در این موارد رجوع به دادگاهها میسر نمی باشد همانند تکمیل یا تجدیدنظر در قرارداد.

5-2- معایب روش ADR:
در کنار مزایای متعددی که استفاده از «ADR»دربردارد معایبی نیز برای آن برشمرده اند از جمله «ADR»با ویژگیهای خاصی که دارد
5-2-1-زمینه سوء استفاده بعضی افراد را فراهم می سازد. زیرا در مواردی بعضی اشخاص که هیچ حقی نداشته و شکست طرح دعوا را در دادگاه به خوبی پیش بینی می کند سعی می کنند از ویژگی محرمانه غیرتشریفاتی بودن «ADR»و انعطاف آن سوء استفاده نمایند که البته این ایراد چندان وارد نیست. زیرا گذشته از اینکه امکان طرح دعوای واهی در دادگاه نیز وجود دارد اشخاص ثالثی که به عنوان قاضی یا داور حل اختلاف در “ADR»فعالیت می کنند نوعا متخصص بوده و امکان به نتیجه رسیدن دعاوی واهی را به حداقل می رسانند. داور، میانجیگر، سازشگر و... هر زمان به بی حقی یکی از طرفین دعوا پی برد رسیدگی را پایان و رأی به بی حقی وی می دهند.
5-2-2- ایراد دیگری که به “ADR»وارد شده این است که به لحاظ خصوصی و محرمانه و غیرعلنی بودن اجرای روش “ADR»ارجاع اختلاف و رسیدگی و نتیجه کار در “ADR»در معرض دید و نظارت عمومی قرار نمی گیرد و این امر ممکن است هم به سوء استفاده طرف قویتر منجر شود و هم اینکه به زیان منافع عمومی جامعه باشد. به عنوان مثال چنانچه شخصی از به کار بردن کالای معیوبی خسارت دیده باشد تولید کننده تنها خسارات همان مصرف کننده را جبران و پرداخت می کند در حالی که دادگاه ممکن است برای حفظ منافع و سلامت عمومی دستور دهد تولید کننده کالا باید علاوه بر رفع کلیه عیوب کالاهای از همان نوع را برطرف و حتی رأی به جمع آوری کلیه کالاهای عرضه شده صادر نماید.
5-2-3- بایستی اعلام شود که در کشوری که پاره ای از دعاوی که اهمیت ویژه ای بوده اند و ارتباط آن با نظم عمومی جامعه است باید منحصرا از طریق دادگاه حل و فصل شود و قابل ارجاع به حل و فصل از طریق روش “ADR»نمی باشند (به عنوام مثال ماده 496 قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی) و در مورد مثال یاد شده نیز باید گفت چنانچه عیب کالا منحصر به یک یا چند کالا نبوده و بیشتر محصولات عرضه شده معیوب و خطر آفرین باشند معمولا مقامات رسمی با رصد کردن از وضعیت مطلع شده و برای حفظ نظم عمومی وارد عمل شوند همچنان که در غالب اوقات تولید کننده به خاطر حفظ شهرت خود نسبت به رفع عیوب از کالاهای خطرناک و جبران خسارات مصرف کنندگان اقدام می کند و یا خسارت سنگین را متحمل خواهند شد.

توضیح : بایستی اعلام نمود که رجوع به “ADR»نه تنها برای طرفین دعوا فوائدی دارد مزایایی نیز برای دولتها دربردارد. نخستین امتیازی که حل اختلافات در خارج از دادگاهها برای دولتها به دنبال دارد کاهش تراکم دعاوی و پرونده ها در دادگستری است که این امر هم بار مالی دولت را کمتر می کند و هم سبب می شود دادگاه با دقت و سرعت بیشتری دعاوی طرح شده را رسیدگی نمایند و با حذف اطاله دادرسی و صحت بیشتر آراء موجبات رضایت اصحاب دعوا را فراهم کنند.
ایضا ماهیت روابط و اختلافات تجاری به ویژه تجارت بین المللی به گونه ای است که حل اختلافات از طریق “ADR»و به خصوص داوری مناسبتر از مراجعه به دادگاههاست و در واقع تقویت و نهادینه شدن “ADR»در یک کشورمی تواند به رونق تجارت و مخصوصا تجارت بین المللی در آن کشور کمک نماید همچنان که در کشورهای توسع
ه یافته که در زمینه تجارت بین المللی پیشرو می باشند دارای مراکز قوی در زمینه “ADR»(داوری و میانجی گری ) هستند. و سرانجام اینکه “ADR»بر جذب سرمایه های خارجی نیز که از عوامل رشد و توسعه کشورها و به ویژه کشورهای توسعه نیافته به شمار می رود تأثیر مهمی دارد. سرمایه گزاران خارجی در کشورهایی سرمایه گزاری می کنند که در کنار سایر بسترهای لازم بتوانند اختلافات خود با اشخاص یا دولت میزبان سرمایه را به طور قانونی از طریق نظام غیرقضایی حل اختلاف (داوری) حل و فصل نمایند.
امروزه استفاده از “ADR»برای حل اختلافات از مرزهای حقوق خصوصی گذر کرده و به قلمرو حقوق کیفری رسیده است. برخلاف مدل های سنتی و کلاسیک عدالت کیفری (عدالت سزا دهنده که ناظر به جرم است و عدالت بازپرورانه که ناظر به بزهکار است) در عدالت ترمیمی که هدف اصلی جبران خسارات زیان دیده است تلاش می شود که در چارچوب فرآیند مذاکره و مصالحه اختلاف بین بزه دیده و بزهکار حل و فصل شود. قاضی شخصا یا از طریق شخصی که به عنوان تسهیل کننده یا میانجیگر معین می نماید زمینه مذاکره را به منظور جبران صدمات و خسارات ایجاد شده و در نتیجه حل و فصل اختلاف کیفری و صلح و سازش فراهم می نماید .

بررسی وضعیت شیوه های جایگزین حل و فصل اختلاف در ایران
6-1- در ایران از دیرباز حل اختلافات از طریق روش کدخدا منشی، داوری سازش و میانجیگری خصوصا در روستاها و در بین قبایل و عشایر امری معمول و متداول بوده است. قانونگذار نیز در قوانین مختلفی تلاش کرده است که حل بخشی از اختلافات مردم را به شیوه های غیررسمی و خارج از دادگاه واگذار نماید.
در قانون آیین دادرسی مدنی (مصوب 1318) فصلی به داوری اختصاص یافته است . پس از آن به موجب ماده واحده قانون راجع به امور قضایی عشایر و ایلاتی که اسکان داده می شود (مصوب 1337) مقرر شده است: « در نقاطی که ایلات و عشایر خلع سلاح شده اسکان می شوند برای رسیدگی به اختلافات و دعاوی افراد ایلات و عشایر با یکدیگر و یا کسانی که با آنها دعوا دارند وزارت دادگستری می تواند هیئتهایی مرکب از سه نفر که دو نفر از آنها از قضات مجرب باشند تشکیل دهد که با توجه به اصول و قوانین به طریق کدخدا منشی و اصلاح اختلافات و دعاوی را فیصله دهند». نفر سوم هیئت مذکور خارج از دادگستری و از میان اشخاص معتمد انتخاب خواهد شد. پس از آن قانونگذار خانه های انصاف را در روستاها و شوراها داوری را در شهرستانها به موجب قانون و آیین نامه مفصلی تشکیل داد که اعضای آنها انتخابی بوده و به طریق کدخدا منشی نسبت به حل بعضی اختلافات اقدام می کردند. طبق ماده 68 قانون مدنی تشکیلات و وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران (مصوب 1375) یکی از وظایف و اختیارات شورای اسلامی روستا تلاش برای رفع اختلافات افراد وکالت و حکمیت را بین آنها ذکر نموده است. در قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب (مصوب 1373) نیز حل اختلاف از طریق داور ( قاضی تحکیم ) مجاز شمرده شده است.
6-2- پس از آن قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی (مصوب 1379) با اصلاحاتی مواد مربوط به داوری مذکور در قانون آیین دادرسی مدنی سابق (مصوب 1318) در باب هفتم تکرار نموده است. در قانون تشکیل یا اساسنامه شرکتها و مؤسسات مختلف دولتی نیز به مدیر عامل یا هیئت مدیره اجازه داده شاه است که دعاوی و اختلافات را از طریق ارجاع به داوری و گاه سازش حل و فصل نماید. در مواردی نیز حل اختلاف باید از طریق داوری صورت گیرد مانند اختلاف کارگزار و سهامدار در بورس اوراق بهادار که از طریق شورای داوری بورس حل خواهد شد.
6-3-قانون داوری تجاری بین المللی نیز که با استفاده از قانون نمونه داوری بازرگانی بین المللی آنسیترال تهیه و تنظیم شده است در سال 1376 و به منظور بهره گیری در داوریهای تجاری بین المللی به تصویب رسید. شوراهای حل اختلاف نیز که اختلافات را خارج از دادگاهها حل و فصل می نماید در اجرای ماده 189 قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در سراسر کشور تشکیل شده است و قسمتی از کار دادگاهها را بر عهده گرفته است.
6-4-با این همه هنوز از نظر حل اختلافات در خارج از دادگاهها و از طریق شیوه های جایگزین حل اختلاف وضعیت روشنس در کشور موجود ندارد و طرفین اختلاف دادگاهها را برای حل اختلافات خود انتخاب می کنند . چند دلیل برای این امر قابل ذکر می باشد .
الف: در زمینه ADR قوانین لازم و مناسب وجود ندارد. بجز داوری و سازش چارچوب و اعتبار قانونی سایر شیوه های ADR مشخص نشده است.
ب: در کشور ما مراکز قوی و معتبری که در زمینه داوری ، میانجیگری و سایر تکنیکهای ADR فعالیت کند وجود ندارد و شکل نگرفته اند
پ: فرهنگ رجوع به داوری میانجیگری و سایر شیوه های حل اختلاف درکشور ما نهادینه نشده است و اشخاص بهترین راه احقاق حق و اختلاف را مراجعه به دادگستری می دانند یکی از دلایل این امر نبود مراکز فعال داوری و میانجیگری است تا هم به طرق مختلف مردم را به حل اختلافات خود از طریق شیوه های غیرقضایی حل اختلاف ترغیب نمایند و هم داوران و میانجیگرها و سایر اشخاص ثالث فعال در حل اختلاف را با احراز صلاحیت و با انتشار لیست به مردم معرفی کنند. در این مورد قوه مقننه و قضاییه برای تشکیل چنین دفترهای حقوقی شرایط قانونی را فراهم نمایند .

نتیجه گیری
حل اختلافات از طریق شیوه های غیر قضایی مزایای زیادی برای طرفین و نیز دولتها در بردارد . کشورهای مختلف با انجام اقدامات وسیعی از جمله وضع اصلاح قوانین و مقررات و ایجاد بسترهای لازم سعی در جایگزین کردن شیوه های مزبور به جای سیستم دولتی و دادگاهای حل اختلاف دارند. در بسیاری از کشورها شیوه های غیررسمی حل اختلاف به ویژه در زمینه اختلافات بازرگانی به روش معمول حل و فصل دعاوی تبدیل شده است .
در ایران شیوه های غیرقضایی حل اختلاف سهم چندانی در حل اختلافات و دعاوی ندارند و جز داوری و سازش سایر شیوه ها چندان شناخته نشده است. امید است با وضع قوانین لازم تأسیس مراکز فعال در زمینه بکارگیری شیوه های ADR و اشاعه فرهنگ استفاده از شیوه های غیر رسمی حل اختلاف بتوان همچون سایر کشورها حل بخش مهمی از دعاوی و اختلافات را به این شیوه ها واگذار نمود و از حجم پرونده ها و تراکم کار در دادگاه ها کاست.